Leyla Bouzids indrukwekkende debuutfilm speelt zich af in Tunis in de zomer van 2010, aan de vooravond van de Tunesische Jasmijnrevolutie. Deze heftige en ontroerende dramafilm zit vol emoties, spanningen en muziek. Hoe dit uitpakt, lees je in onze recensie.
Plot
Een paar maanden voor het uitbreken van de Jasmijnrevolutie behaalt de 18-jarige Farah haar middelbareschooldiploma. Haar overbezorgde moeder wil graag dat ze medicijnen gaat studeren, maar de onverschrokken Farah zingt liever in een undergroundband. Ze is verliefd op de oed-speler en houdt ervan politiek provocatieve teksten te zingen, zoals het titellied As I Open My Eyes.
Jasmijnrevolutie
‘De Jasmijnrevolutie is de benaming voor de protesten van de Tunesische bevolking tegen de hoge (jeugd)werkloosheid, de corruptie, de censuur, de hoge voedselprijzen en de politiek van president Zine El Abidine Ben Ali, volgend op de zelfverbranding van Mohammed Bouazizi op 17 december 2010. De revolutie is vernoemd naar de jasmijn, die beschouwd wordt als de nationale bloem van Tunesië.’ (bron)
As I Open My Eyes
De film begint met een romantische scene. Je ziet een jonge vrouw die (voor het eerst) verliefd is. Ze is verliefd op één van de jongens uit de band waarvan zij de zangeres is. De band voelt als een familie, een hechte vriendengroep. Op het eerste gezicht is er niets aan de hand. Ze repeteren, ze gaan uit en ze zingen een lied in het café waar ze zijn. Allemaal hele gewone bezigheden voor een jonge meid die net haar middelbare school diploma heeft gehaald en zomervakantie heeft.
Ook zie je hoe Farah thuis komt en ruzie maakt met haar moeder. Ruzie over waar ze was, met wie ze was en wat ze gedaan heeft. Haar moeder is niet blij. In Tunesië horen meisjes van 18 geen politiek getinte nummers te zingen en bier drinken in de kroeg wordt ook niet geaccepteerd. Hoewel Farah graag muziekwetenschappen wil gaan studeren na de zomervakantie, zorgt haar moeder ervoor dat ze wordt ingeschreven voor geneeskunde. En daarmee is de kous af. Daar wordt niet meer over gepraat.
Farah zet zich af tegen haar moeder en doet wat ze wil. Ze gaat uit, ze blijft zingen, ze blijft hele nachten weg en ze laat als het even kan niets van zich horen. Stukje bij beetje leer je als kijker meer over Farah en over haar moeder. De gebeurtenissen hebben constant invloed op de complexe band die de twee vrouwen met elkaar hebben. Ze maken ruzie, juist omdat ze meer op elkaar lijken dan je zou denken. Haar moeder maakt zich zorgen, maar uit dit door boos te worden. Farah duwt haar moeder steeds verder van zich af.
Ondertussen lopen de spanningen in de stad steeds hoger op. De band wordt niet meer zomaar toegelaten en optredens worden afgelast. Als een optreden wel door kan gaan, mogen ze niet alle nummers meer spelen. De bandleden zijn het niet met elkaar eens. Enerzijds willen zij de vrijheid om hun eigen nummers te spelen, anderzijds willen ze niet ophouden te bestaan. De scherpe teksten worden echter niet door iedereen gewaardeerd en het lijkt steeds gevaarlijker te worden om deze nummers nog te spelen, of om een mening te hebben over bepaalde zaken. Farah is rebels, ze weet niet van ophouden en ook als de band stopt met spelen, gaat zij door. Ze pakt de microfoon en zegt haar teksten op. Uiteindelijk komt ze daardoor in de problemen met de politie.
Conclusie
Na het kijken van As I Open My Eyes zat mijn hoofd vol met gedachten en emoties. Het was enerzijds een prachtige film, met sterk acteerwerk en prachtige muziek. Anderzijds heeft het verhaal me enorm aan het denken gezet. Farah heeft geen gemakkelijk leven.
Ik weet niet wat ik in haar plaats gedaan zou hebben. Farah heeft haar diploma gehaald met goede cijfers en zij had kunnen kiezen voor een ‘makkelijker’ bestaan door medicijnen te gaan studeren. Wellicht had zij dan helemaal niet te maken gekregen met armoede en werkloosheid. Toch kiest ze ervoor haar hart te volgen. Ze is ontzettend bedreven en ze wil graag ergens voor staan. Het is niet duidelijke of dit te maken heeft met haar leeftijd en of ze zich gewoon af wil zetten tegen haar ouders en de maatschappij. Het is wel duidelijk dat zij niet echt een zorgeloos leventje kan leiden in haar land. Ze kan niet zelf kiezen wat ze wil.
Het wordt duidelijk hoe kwetsbaar je als vrouw bent in een land waar je niet zomaar alles mag. Er wordt altijd op je gelet en je moet je netjes gedragen. Dit is niet hoe je je tienerjaren en je studentenleven voor je ziet. Toch had ik absoluut geen medelijden met Farah. Ik had meer ontzag voor haar lef, voor haar karakter en voor hoe sterk ze over komt. Alsof ze voor niets of niemand bang is. Des te heftiger is het dan om te zien dat je ook zulke sterke vrouwen kunt breken door misbruik te maken van een machtspositie.
Film informatie
Titel: As I Open My Eyes Regie: Leyla Bouzid Cast: Baya Medhaffer, Ghalia Benali, Montassar Ayari, Lassaad Jamoussi
Speelduur: 102minuten
Releasejaar: 2016 Oordeel: ★★★★★
Roxanne gaat door het leven als mama, blogger en freelance tekstschrijfster. Ze heeft communicatiemanagement gestudeerd op de Hogeschool Utrecht en studeerde af in 2013. Ze houdt onder andere van lezen, schrijven, muziek en katten. Haar favoriete film genres zijn drama, romantiek en comedy.
