Sinds 31 januari staat de documentaire ‘Miss Americana’ op Netflix. Deze documentaire gaat over (het leven van) Taylor Swift. Eerder deze week hoorden we hele enthousiaste verhalen over de documentaire op de radio. Hoe het kon dat we zo weinig weten over deze beroemde zangeres. Daar zou Miss Americana verandering in gaan brengen. Vrijdagavond hebben we de documentaire gekeken. Hebben we Taylor Swift nu écht leren kennen?
Miss Americana
Deze documentaire is geregisseerd door Lana Wilson, die de Amerikaanse singer-songwriter Taylor Swift en haar leven volgt in de loop van enkele jaren van haar carrière. In deze verhelderende documentaire omarmt Taylor Swift haar rol als songwriter, artieste en vrouw die de kracht van haar stem ten volle gebruikt.
Taylor Swift
Ik weet niet meer precies wanneer ik in aanraking kwam met de muziek van Taylor, maar ik weet nog wel dat ze in het begin vooral mooie, kleine countrynummers maakte. ‘Teardrops on my guitar’ had ik begin 2009 heel vaak op repeat staan en ook Fifteen, White Horse en Fearless vond ik gaaf. Toch was het ‘Love Story’ waarmee Taylor internationaal doorbrak. Dit nummer was veel meer pop en sprak meer mensen aan. Vanaf dat moment is ze steeds verder gegroeid en haar muziek veranderde met haar mee. Sommige nummers vind ik super gaaf (Blank Space, Welcome to New York en Shake it Off bijvoorbeeld,) maar andere nummers heb ik weinig mee. En dat geeft ook niet. Ondanks dat ik haar muziek wel luister, wist ik helemaal niets van haar. Nu is dit in mijn geval niet zo raar, want ik volg het entertainment nieuws niet op de voet, maar het was opvallend dat er op de radio werd gezegd dat ook zij niet veel van Taylor wisten. Kijk, dat is een ander verhaal en ook meteen een goede reden om te gaan kijken naar de documentaire.
Na het kijken van Miss Americana had ik niet direct het gevoel dat ik Taylor Swift nu heel goed heb leren kennen. Dat komt niet omdat je niets te zien krijgt of dat ze niet veel verteld, maar het lijkt wel alsof er heel goed gekeken is naar welke dingen ze wel en niet wilde delen met het publiek, waardoor ik het gevoel heb dat we nu nog niet het complete plaatje hebben gezien. En dát is haar goedrecht, want het gaat om haar leven en de mensen die dichtbij haar staan. Ik kan me ook voorstellen dat je niet alles zomaar op straat wilt gooien. Je ziet een paar stukjes waarbij ze thuis is, ze met haar katten bezig is en stukjes met haar moeder erbij, maar je ziet ook heel veel niet.
Wat ik wél heb gezien, is dat er een hele duidelijke lijn zit in de ontwikkeling van haar carrière en persoonlijkheid, en de gebeurtenissen die daaraan bij gedragen hebben, worden wél uitgelicht. In het begin is ze duidelijk een jong meisje, die opleeft van aandacht, complimentjes en applaus. Ze wil graag een good girl zijn en ze heeft het liefst dat iedereen haar ziet als een lief meisje. Dit maakte het incident met Kanye West op de VMA awards van 2009 extra traumatisch voor haar. De hele zaal riep ‘BOOOO’ toen hij haar speech behoorlijk respectloos onderbrak, maar zij dacht dat het publiek haar uitjoelde. Dat heeft een behoorlijke indruk op haar gemaakt. Dit is niet het enige moment dat haar geduld op de proef werd gesteld. Je ziet heel duidelijk dat ze geniet van haar successen en dat elke tegenvaller haar wel raakt, ook al doet ze alsof dat niet zo is. “I need to make a better album” zegt ze nadat één van haar albums niet zo goed presteerde als ze had gehoopt. Maar ze zet vervolgens wel door en ze maakt weer een nieuw album, ze gaat niet bij de pakken neer zitten.
Eenzaam aan de top
Ik vond het best heftig dat ze na het winnen van een grammy zo eenzaam was. Ze had haar moeder, maar had graag iemand willen hebben die ze kon bellen, een vriend of vriendin. Het is blijkbaar eenzaam aan de top en dat was wel een emotioneel moment. Inmiddels heeft ze wel een relatie, maar omdat ze er bewust voor gekozen hebben om dit privé te houden, zie je weinig van hem in Miss Americana.
Haar nice girl imago heeft ze inmiddels wel een beetje achter zich gelaten. Toen ze aangerand werd door een radio dj, wilde ze dit het liefst stil houden, maar nadat hij haar aansprakelijk stelde voor het verliezen van zijn baan, is ze terug gaan vechten. Dat en andere zaken hebben ervoor gezorgd dat ze haar mond open wil trekken en haar mening duidelijk wil maken ook op het gebied van politiek. Zij kan haar stem gebruiken om anderen te overtuigen, en hoewel ze hier aanvankelijk moeite mee had, baalt ze er nu van dat ze nooit eerder een standpunt ingenomen heeft.
Conclusie
Kleine meisjes worden groot. Toen ‘onze’ TayTay aan het begin van haar carrière stond, was ze nog een jonge meid, een puber en je ziet dat terug aan de manier waarop ze aardig gevonden wil worden en in haar onzekerheid. Ze wordt ouder, wijzer en doet levenservaring op. Dat zijn niet altijd de leukste dingen, maar net als iedereen, vormt het haar en dat zie je heel mooi terug in deze documentaire. Dat kleine meisje is uitgegroeid tot een vrouw die weet wat ze wil en waar ze voor staat. En dát is wel een mooi voorbeeld voor al die andere jonge meiden die nog aan het begin van hun leven staan.
Documentaire informatie
Titel: Miss Americana
Regie: Lana Wilson
Cast: Taylor Swift, Joe Alwyn, Jack Antonoff |
Speelduur: 85 minuten
Releasejaar: 2020
Oordeel: ★★★★✫
Latest posts by Roxanne (see all)
- Recensie: Cry Wolf - October 12, 2021
- We are who we are - May 20, 2021
- Recensie: The Investigation - April 13, 2021